சுவாமி விவேகானந்தரின் மன உறுதி

ஒரு சமயம் சுவாமி விவேகானந்தர் லண்டன் மாநகருக்குச் சென்றிருந்தார். அங்கு அவரது நண்பர் ஒருவரின் பண்ணை வீட்டில் தங்கியிருந்தார். அந்தப் பண்ணை வீடு மிகப் பெரிய நிலப்பரப்பில், இயற்கை எழில் சூழ்ந்த இடத்தில் இருந்தது. அங்கே நிறைய மாடுகள் வளர்க்கப்பட்டன.

ஒரு நாள் மாலை, பண்ணை மைதானத்தில் விவேகானந்தர் வாக்கிங் சென்று கொண்டிருந்தார். அவருடன் நண்பரும், நண்பரின் மனைவியும் நடந்து சென்று கொண்டிருந்தனர்.

அப்போது—

சற்றும் எதிர்பாராதவிதமாக ஒரு மாடு அவர்களை நோக்கி சீறிப் பாய்ந்து வந்தது. அதன் மூர்க்கத்தனமான ஓட்டத்தைப் பார்த்து பயந்து போன நண்பரின் மனைவி, அப்படியே மயங்கி விழுந்து விட்டார்.

அதைக் கண்டதும் விவேகானந்தரும், அவரது நண்பரும் துணுக்குற்றனர்.

மனைவியைத் தூக்க நண்பர் முயன்றார். அப்போது மாடு அவர்களை நெருங்கி விட்டது. நண்பருக்குக் கையும் ஓடவில்லை; காலும் ஓடவில்லை.

இன்னும் சில நொடிகள் அங்கே இருந்தால் மாட்டின் கொம்புகளுக்கு இரையாக நேரிடும் என்பதை உணர்ந்த நண்பர், தன் உயிரைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள எழுந்து வேறு திசையில் ஓடினார். ஆனால், விவேகானந்தர் அப்படி இப்படி அசையாமல் ஆணி அடித்தது போல் அந்த இடத்திலேயே நின்றுவிட்டார்.

பாய்ந்து வந்த மாடு, கீழே விழுந்து கிடந்த நண்பரின் மனைவியையும் விவேகானந்தரையும் விட்டு விட்டு, ஓடிக் கொண்டிருந்த நண்பரைத் துரத்தியது.

அதைக் கண்ட நண்பர் பின்னங்கால் பிடறியில் அடிக்க, உயிரைக் கையில் பிடித்துக் கொண்டு ஓடினார். மாடும் விடாமல் அவரைத் துரத்தியது.

அதிர்ஷ்டவசமாக ஒரு கட்டடத்திற்குள் புகுந்து தப்பினார் நண்பர். அதன் பிறகே பண்ணை ஊழியர்கள் ஓடிவந்து மாட்டைப் பிடித்துக் கட்டிப் போட்டனர்.

விவேகானந்தர் அதன் பிறகே அந்த இடத்தை விட்டு அசைந்தார்.

அங்கு வந்த நண்பருக்கோ ஒரே ஆச்சரியம். அப்போது நண்பரின் மனைவியும் மயக்கம் தெளிந்து எழுந்தார்.

“”சிறிது கூட பயமே இல்லாமல் அந்த ஆபத்தான நேரத்திலும் ஒரே இடத்தில் உறுதியாக உங்களால் எப்படி நிற்க முடிந்தது?” என்று கேட்டார் நண்பர்.

அதைக் கேட்டு மெல்லப் புன்னகைத்த விவேகானந்தர், “”நான் வித்தியாசமாக எதையும் செய்து விடவில்லை. வருவது வரட்டும்; சமாளிப்போம் என்ற ஒருவித மன உறுதியுடன் நின்றுவிட்டேன். ஓடுபவரைக் கண்டால் துரத்திச் செல்வது மிருகங்களுக்கு உரிய குணம். அதனால்தான் மாடு என்னை விட்டு விட்டு, ஓடிக் கொண்டிருக்கும் உங்களைத் துரத்தியது,” என்று முடித்தார்.

உயிருக்கு ஆபத்தான நேரத்தில் கூட, அதைக் கண்டு பயந்து ஓடாமல், வருவது வரட்டும் என்ற மன உறுதி பெற்றிருந்த சுவாமி விவேகானந்தரைப் பார்த்துப் பெரிதும் வியந்தார் நண்பர்.

உயிரே போகும் நிலை வந்தாலும் தைரியத்தை விடாதே ! நீ சாதிக்க பிறந்தவன் துணிந்து நில் , எதையும் வெல்.

–சுவாமி விவேகானந்தா ..

Read Full Post »

விவேகானந்தரின் வாழ்வில் சில நிகழ்ச்சிகள் – பகுதி 3

நரேந்திரரின் தந்தை விசுவநாத தத்தர்.கொடை என்பது அவரது ரத்தத்தில் ஊறிய பண்பாக இருந்தது. அவரிடம் உதவி கேட்டுச் சென்ற யாரும் வெறும் கையுடன் திரும்பியதில்லை.’வள்ளல் விசுவநாதர்’ என்றே அவர் அந்த பகுதியில் அறியப்பட்டார். உறவினர் நண்பர் என்று ஏராளம் பேர் அவரது வீட்டில் தங்கி அவரது செலவிலேய கல்வியும் பெற்று வந்தனர். தாம் மற்றும் தமது பிள்ளைகளின் எதிர்காலம் பற்றி கவலைப்படாமல், சம்பாதித்ததைஎல்லாம் பிறருக்காகச் செலவழித்தார் அவர்.

ஆனால் விசுவனடரின் இந்தத் தரள குணத்தை உறவினர் சிலர் தங்களுக்குச் சாதகமாகப் பயன்படுத்திக் கொண்டனர். அவர்கள் எந்த உழைப்பிலும் ஈடுபடாமல் குடியும் கேளிக்கைக்களுமாகக் காலம் கடத்தினர். இப்படி குடிகாரர்களுக்கும் நெறி கெட்டவர்களுக்கும் பணத்தைத் தந்தை அள்ளி இறைப்பதை ஒருமுறை நரேந்திரர் தடுத்தார்.அதற்க்கு விசுவநாதர்,’மதுவைக் குடித்து, தற்காலிகமாகவாவது தங்கள் கவலைகளை மறக்க முயல்கின்ற இந்த ஏழைகளைப் பற்றி உனக்கு என்ன தெரியும்! நீயும் வளரும்போது இவர்களிடம் இரக்கம் கொள்ளவே செய்வாய்’ என்று கூறினார்.

மனிதனிடம் இத்தகைய இரக்கம் கொள்வது மட்டும் போதாது;அவனைத் தெய்வ வடிவமாகக் கண்டு சேவை செய்ய வேண்டும் என்று கற்பித்தார் ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணர். மனிதன் வாழும் கடவுளாகத் திகழ்பவன். கடவுளின் வடிவமான அவனுக்கு இரக்கம் காட்ட முடியுமா? முடியாது.மாறாக, அவனில் வாழ்கின்ற கடவுளுக்குச் சேவை செய்து,வழிபடுவதற்காகக் கிடைத்த ஒரு வாய்ப்பு அல்லவா அது! எனவே ‘இரக்கம்’ என்பது சரியான வார்த்தை அல்ல. மக்களை மகேசனாகக் கண்டு ‘சேவை’ செய்வது, மனித குலத்தையே ஒரு தெய்வீக வெளிப்பாடாக எண்ணி வழிபடுவது – இதுதான் சரியானது. யாரையும் வெறுப்பதர்க்கில்லை. ஏனெனில் பாவியின் உள்ளேயும் உறைபவர் கடவுளே அல்லவா! திருடனாக, காட்டுமிராண்டியாக, அதுபோலவே,நல்லவனாக, சான்றோனாகத் திகழ்வது ஒரே கடவுள்தான்.

இழிந்தவர், ஒதுக்கப்பட்டவர், பாவிகள் என்று அனைவரையும் மரியாதையுடன் பார்ப்பதற்கு இவ்வாறு ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணரிடமிருந்து கற்றுக்கொண்டார் விவேகானந்தர். ‘வேதனையில் தவித்துப் போராடுகின்ற மனிதர்களில் ஒருவருக்காவது சிறுது ஆனந்தமும் அமைதியும் ஒருநாளைக்காவது கொடுக்க முடியுமானால் அதுமட்டுமே உண்மை; வாழ்நாள் முழுவதும் வேதனையில் உழன்று நான் கற்றுக்கொண்ட உண்மை இதுவே’ என்பார் அவர்.

Read Full Post »

விவேகானந்தரின் வாழ்வில் சில நிகழ்ச்சிகள் – பகுதி 2

ஒரு நாள் புவனேசுவரி நரேனிடம், ‘அப்பா, என்றும் தூயவனாக இரு. சுய மரியாதையுடன் இரு, அதே வேளையில் பிறரது சுய மரியாதைக்கு மதிப்புக் கொடுத்து வாழவும் கற்றுக்கொள். மெமையானவனாக, சமநிலை குலையாதவனாக இரு; ஆனால், தேவையேற்படும்போது உன் இதயத்தை இரும்பாக்கிக் கொள்ளவும் தயங்காதே’என்று கூறினார்.

இந்த அறிவுரை நரேந்திரனின் பண்புநலனை உருவாக்குவதில் மிகவும் உதவி செய்தது. சிறுவயதிலிருந்தே அவர் சுயமரியாதை மிக்கவராகத் திகழ்ந்தார் மற்றவர்களை மரியாதையுடன் நடத்தினார். ஆனால் தனது தன்மானத்திற்கு இழக்கு வருமாறு யார் யார் நடந்தாலும் அதைப் பொறுத்துக் கொள்ளமாட்டார். ஒருநாள் அவரது தந்தையின் நண்பர்கள் சிலர், அவர் சிறுவன்தானே என்று எண்ணி, சற்று வேடிக்கையாக நடந்துகொண்டனர். அது நரேனுக்குப் பிடிக்கவில்லை; ‘என்ன இது! என் தந்தை கூட என்னை இப்படி இழிவாக நடத்தியது கிடையாதே!’ என்று எண்ணினார். ஆத்திரத்துடன் நிமிர்ந்து நின்றுகொண்டு, ‘இதோ பாருங்கள்! வயதானவர்கள் எல்லாம் புத்திசாலிகள் என்றுதான் உங்களைப்போல் பலரும் நினைத்துக் கொள்கிறார்கள். ஆனால் உண்மை அதுவல்ல. பலர் முட்டாள்களாகவே இருக்கிறார்கள்’ என்று கூறினான். நரேனின் மனநிலையை உணர்ந்த அவர்கள் தங்கள் வேடிக்கைப் பேச்சுகளை நிறுத்திக் கொண்டனர்.

நசிகேதன் என்ற சிறுவனைக் கட உபநிஷதத்தில் காண்கிறோம். அவனும் பயம் அறியாதவன், தன்னம்பிக்கைமிக்கவன். ‘அனைவரிலும் நான் சிறந்தவன். அப்படி இல்லாமல் போனாலும், பலரைவிட நான் சிறந்தவன் என்பதில் ஐயம்ல்லை. ஆனால் ஒருபோதும் நான் அனைவரிலும் தாழ்ந்தவன் அல்ல‘ என்பான் நசிகேதன். அவனது இந்த சுயமரியாதைக்காகவே அவனை மிகவும் போற்றினார் விவேகனந்தர்.

Read Full Post »

விவேகானந்தரின் வாழ்வில் சில நிகழ்ச்சிகள் – பகுதி 1

விவேகானந்தரின் இயற்பெயர் நரேந்திரநாத் தத்தர். செல்லமாக ‘நரேன்’ என்று அழைப்பார்கள். அவரது தாயான புவனேசுவரி தேவி ஊர் உத்தமப் பெண்மணியாகத் திகழ்ந்தார். அவர் நரேனுக்குக் கொடுத்த கல்வி ஈடிணையற்றது. ‘வாழ்க்கையில் நான் அடைந்த அனைத்திற்கும் நான் என் தாய்க்குக் கடமைப்பட்டுள்ளேன்’ என்று பின்னாளில் விவேகானந்தர் கூறுவதுண்டு.

ஒருமுறை வகுப்பில் புவியியல் பாடம் நடந்து கொண்டிருந்தது. ஆசிரியர் வரைபடம் ஒன்றைத் தொங்க விட்டு ஒரு குறிப்பிட்ட நகரத்தைக் காட்டுமாறு நரேனிடம் கூறினார். நரேன் காட்டினான். ஆசிரியர் அதைத் தவறு என்றார். அதனை மறுத்து ‘சரி’ என்றான் நரேன். தான் சொல்வதை மறுக்கிறான் என்பதற்காக அவனது கைகளை நீட்டச் சொல்லி பிரம்பால் அடித்தார் ஆசிரியர். அடிகள் அனைத்தையும் வாங்கிக்கொண்டானே தவிர, தனது பதில் தவறு என்பதை புத்தகத்தைப் பார்த்தபோது தனது பதில்தான் தவறு என்பதைக் கண்டார் ஆசிரியர். உடனே நரேனிடம் மன்னிப்புக் கேட்டதுடன், அதன்பிறகு அவனிடம் மிகுந்த மரியாதையுடனும் பழகினார். இதை வந்து தாயிடம் சொன்னான் நரேன். புவனேசுவரி அவனை அணைத்துக்கொண்டு, ‘என் கண்ணே! உன் பக்கம் நியாயம் இருக்குமானால் நீ எதற்கும் கவலைப்பட வேண்டாம். நியாயத்தின் வழிகள் சிலவேளைகளில் சிரமமானதாக, துன்பம் தருவதாக இருக்கலாம். ஆனால் நியாயம் என்று நீ கருதுவதைச் செய்வதற்கு ஒருபோதும் தயங்காதே. உண்மையின் பாதையிலிருந்து ஒருபோதும் விலகாதே‘ என்று கூறினார்.

புவனேஸ்வரி தேவி போதித்த உண்மையின் தரண்ட வடிவமாக ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணர் திகழ்வதைக் கண்டார் நரேந்திரர். ‘என்ன வந்தாலும் உண்மையின் பாதையில்தான் செல்ல வேண்டும். இந்தக் கலியுகத்தில் ஒருவன் உண்மையையே பேசிப் பழகுவானானால் அவன் இறையனுபூதி பெறுவது நிச்சயம்’ என்பார் ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ணர். தாம் போதித்ததை அவர் வாழ்ந்து காட்டவும் செய்தார்.

ஸ்ரீ ராமகிரிஷ்ணரும் புவனேஸ்வரி தேவியும் எது வந்தாலும் அசையா உறுதியுடன் உண்மை வழியில் நிற்பதைக் கண்டிருந்தார் விவேகானந்தர். அவரது அனைத்து செயல்களிலும் இது வெளிப்பட்டது. அதனால்தான் பின்னாளில், ‘உண்மைக்காக அனைத்தையும் விடலாம், ஆனால் எதற்காகவும் உண்மையை விடக்கூடாது’ என்றார் அவர்.

Read Full Post »